باز دوباره فاطمیه.
و باز دوباره کوچه‌های بنی‌هاشم.
و باز دوباره شب‌های غریب مدینه.
نمی‌دانم چه سرّیست در فاطمیه، که زبان و قلم را در انتقال احساس‌های فاطمی قاصر می‌کند.
وقتی به فاطمیه فکر می‌کنم، کلماتی در ذهنم شکل می‌گیرد؛
ولایت،
ایثار،
غربت،
مظلومیت،
شهادت،
و واژه‌ای حزین؛... گمنامی.
و این واژه حزین، مرا به یاد گوشه‌ای از بهشت روی زمین می‌اندازد؛ قطعه شهدای گمنام.
شهدایی که با تأسی از مادر پهلو شکسته‌ی خویش، گمنامی را برای نام و نشان خود برگزیده‌اند.
در قطعه شهدای گمنام، بارها مادران و پدران و همسرانی را که گذر عمر و داغ فرزند یا همسر، قامتشان را شکسته است دیده‌ام.
منتظرانی که هنوز چشم انتظار تکه استخوانی و یا حتی پلاکی از عزیز خود هستند و پریشان احوال از اینکه مزاری از عزیزشان ندارند تا موقع دلتنگی و سختی و غم زمانه برایش دردلی کنند و آرامش یابند.
و سلام عالم و عالمیان بر گمنام‌ترین حقیقت هستی، مادر همه شهیدان گمنام، زهرای مرضیه (سلام الله علیها).